από την Ξεκούρδιστη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μετακόμισα. Ύστερα από χίλιους δισταγμούς και άλλες τόσες αμφιβολίες πήρα τη μεγάλη απόφαση. Επισκέφτηκα όλα τα διαθέσιμα διαμερίσματα του κέντρου της πόλης· οι μεσίτες με γνωρίζουν πια προσωπικά, αναπτύξαμε σχεδόν φιλικές σχέσεις. Μόνο που τελικά επέλεξα ένα κομψό νεοκλασικό σπίτι που μου πρότεινε ιδιώτης, στον πεζόδρομο που φέρει το πολλά υποσχόμενο ως προς την αρχιτεκτονική όνομα Ικτίνου.
Μόλις μπήκα στο σπίτι, έχω τα κλειδιά, μόνο εγώ θα ‘χω τα κλειδιά απ’ το σπίτι μου. Τόσο μεγάλη ιστορία το να φεύγεις και τόσο δύσκολο. Κάποιες στιγμές είσαι έτοιμη και δυνατή ν’ αλλάξεις ήπειρο, άλλες ακόμα κι η αλλαγή γειτονιάς φαντάζει βουνό. Με ξέραν όλοι στο παλιό μου σπίτι, κάθε πρωί έπρεπε να λέω καλημέρα και κάθε βράδυ καληνύχτα, ήδη με περνούσαν για περίεργη οπότε προσπαθούσα να κρατάω τα τυπικά. Όσο απαραίτητες είναι οι γειτονιές τόσο φαντάζουν ταυτόχρονα και καταπιεστικές. Όλοι ξέραν πότε μαζεύομαι με τους φίλους μου, πότε έρχεται ο γκόμενός μου, οι γονείς μου, πότε έχω γενέθλια, πότε θα κάνω πάρτι, τα πάντα. Σαν ένα χωριό όπου κάθονται οι γιαγιάδες στη σειρά και σε κουτσομπολεύουν μόλις περνάς. Δυνατά, χωρίς ντροπή, χωρίς να θέλουν να το κρύψουν. Έτσι γινόταν και στη γειτονιά μου τα τελευταία δέκα χρόνια.
Προσπάθησα κι άλλη φορά να φύγω, με την προηγούμενη σχέση που είχα. Είχαμε βρει ένα ωραίο σπίτι κοντά στη δουλειά και θα πηγαίναμε να μείνουμε εκεί μαζί, τα είχα συνεννοηθεί όλα με τον μεσίτη. Μας περίμενε με την προκαταβολή μέχρι που αλλάξαμε γνώμη. Βλέπεις τα γνωστά είναι πιο εύκολα, δεν χρειάζονται κόπο. Ξέρεις από πού ψωνίζεις, ξέρεις πού παρκάρεις, πού θα βρεις κίνηση, ποιος γείτονας είναι μαλάκας και ξέρεις από πού να φυλαχτείς και από που όχι. Αλλά τι νόημα έχει αυτή η ρουτίνα; Ακόμα και εγώ βαριέμαι τη ζωή μου· κάθε φορά το ίδιο, κάθε φορά αυτή η ασφάλεια.
Η αλήθεια είναι ότι είχα επιχειρήσει ξανά να φύγω, μόνη μου, πρώτη φορά το ομολογώ αυτό, είχα προσπαθήσει να βρω αλλού δουλειά και ν’ αναγκαστώ να μετακομίσω. Όμως σήμερα είμαι εδώ, το σπίτι δε λέει και πολλά, αν και νεοκλασικό και κομψό και απ’ όλα, θέλει δουλειά και τρέξιμο. Παρόλα αυτά… είμαι εδώ για να το κάνω, τόσο καιρό το περίμενα και τώρα περπατάω ξυπόλητη στο σαλόνι καθώς κοιτάζω έξω απ’ τα παράθυρα. Λες κι εδώ δε θα έχει τέτοιους γείτονες, λες κι εδώ δε θα με μάθουν, λες και δε θα γίνουν όλα όπως πριν; Άλλη μια ρουτίνα θα χτιστεί, άλλη μια σιγουριά.
Και τελικά τι πρέπει να κάνει κανείς για να ξεφύγει από τη ρουτίνα του; Είναι η λύση τα ταξίδια; Οι άνθρωποι; Είναι οι μετακομίσεις; Τα χόμπι; Τι; Μήπως είναι που φοβόμαστε ότι μεγαλώνουμε; Τι γίνεται πια με τη ζωή μας; Θέλουμε να απλά να ξεφύγουμε ή απελπισμένα ψάχνουμε κάτι καλύτερο ώστε να μείνουμε.
Ίσως δεν έχει νόημα το νέο σπίτι, μάλλον θ’ ακυρώσω τη μετακόμιση.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε η Ξεκούρδιστη, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
Η πρώτη παράγραφος είναι από το βιβλίο: «Ακούω όπως αγαπάω» του Γιάννη Βαϊτσαρά, εκδόσεις Κοντύλι
Η φωτογραφία του Jerome Sessini, Solitude
