από τον Γιάννη Γιαλλούρη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο Φίνος συχνά φοβόταν. Τέρατα μικρά και μεγάλα, αληθινά και φανταστικά, τον στοίχειωναν. Προσπαθούσε πολύ να τα νικήσει, αλλά κάθε φορά κουτουλούσε. Είτε αυτός είτε οι λέξεις του.
Μία φορά κυνηγούσε ένα, αλλά κουτούλησε κι έσπασε την μούρη του στον τοίχο, καθώς αυτό πέρασε μέσα απ’ τον τοίχο, ενώ ο Φίνος δεν τα κατάφερε.
Όταν προσπαθούσε να αρθρώσει το ανάστημα του με τις λέξεις, αυτές χτυπούσαν σε αόρατους τοίχους κι έπεφταν κάτω. Μετά από λίγο πέθαιναν στο πάτωμα, όπως τα ψάρια που μένουν χωρίς νερό.
Ο Φίνος κουράστηκε να πολεμάει κι ούτε ήθελε να σκοτώνει λέξεις άλλο πια. Έτσι, σταμάτησε να κυνηγάει και να παλεύει άλλο, καθώς ήταν μάταιο. Έκατσε κάτω καμπουριασμένος και κλείστηκε στην στεναχώρια του.
Πέρασε πολύς καιρός και ο Φίνος παρέμενε στον στενό του χώρο, με το κεφάλι σκυμμένο και τους ώμους του βυθισμένους μπροστά..
“Τα χέρια στην κωλότσεπη είναι η δύναμη σου”, ακούστηκε μια φωνή.
Ο Φίνος σηκώθηκε, και με κάποιες άτσαλες κινήσεις προσπάθησε να εκτελέσει την εντολή. Πέρασε το δεξί χέρι κάτω από τα σκέλια του και το έβαλε στην αριστερή τσέπη, μετά το αριστερό χέρι με τον ίδιο τρόπο στην δεξιά τσέπη. Σκέφτηκε ότι μάλλον δεν ήταν σωστό έτσι, καθώς δεν μπορούσε καν να περπατήσει, πόσο μάλλον να νιώσει κάποια δύναμη.
Μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερε. Πέρασε το δεξί χέρι πίσω από την μέση του και το έβαλε στην δεξιά του τσέπη και το αριστερό στην αριστερή. Το στήθος του βγήκε ελαφριά έξω και οι ώμοι του αναδύθηκαν. Έκατσε για ώρα σε αυτή την στάση και παρακολούθησε τον εαυτό του. Όλο αυτό του δημιουργούσε μια περίεργη αίσθηση, πρωτόγνωρη γι αυτόν.
Ένιωθε σαν να ήθελε να εκσφενδονίσει λέξεις από το στόμα του και με το κεφάλι του να κουτουλήσει και να σπάσει τοίχους.
Έτσι και έγινε. Μετά από κάποιες μέρες που ο Φίνος έμεινε σε αυτή την στάση, ξεκίνησε να κουτουλάει τους στενούς τοίχους που τον περιέβαλαν μέχρι που τους έσπασε. Βγήκε στον έξω κόσμο! Με τα χέρια τους μονίμως στην κωλότσεπη. Ήταν λες και τα είχε ράψει μέσα στο παντελόνι του.
Και άρχισε να λέει λέξεις που αυτές σαν ρουκέτες τρυπούσαν κρανία και προσγειώνονταν μέσα σε κεφάλια. Και κουτουλούσε τοίχους που έσπαγαν και περνούσε από μέσα τους.
Τα τερατάκια που των περιτριγύριζαν τόσα χρόνια κατάλαβαν ότι είναι μάταιο πια να του επιτεθούν. Είχε βρει πλέον την δύναμη του· τα χέρια στην κωλότσεπη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το διήγημα έγραψε ο Γιάννης Γιαλλούρης, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής
Η εμβληματική φωτογραφία είναι του Γιόζεφ Κουντέλκα
