(από τον Γελωτοποιό)
~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο».
Αλμπέρ Καμύ
«Αν θέλεις κάτι, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις».
Πάουλο Κοέλιο
~~~~~~~~~~~~~~
Δυστυχώς, αγαπητέ Κοέλιο, το Σύμπαν όχι απλώς δεν νοιάζεται για μας, αλλά είμαστε οι μόνοι του εχθροί.
Οι αστροφυσικοί είναι βέβαιοι ότι το Σύμπαν θα τελειώσει εντελώς σκοτεινό (όλα τ’ αστέρια θα σβήσουν κάποτε), απόλυτα κρύο (-273 βαθμοί Κελσίου, πιο κάτω δεν πάει), κι ανιαρό (σαν εκείνη τη μέρα της ζωής σου που δεν θυμάσαι).
Στο τέλος του Σύμπαντος δεν θα έχεις τίποτα να κάνεις – ή να πάθεις. Ούτε σοκολάτες, ούτε μπύρες, ούτε σεξ, ούτε καν FRIENDS. Τίποτα, nothing, nada.
Η εντροπία είναι η τάση του Σύμπαντος για το κρύο, το σκοτάδι και το μηδέν.
Όμως το Σύμπαν γέννησε και τον μόνο τρόπο να νικηθεί η εντροπία, κι αυτό είναι το θαύμα της ζωής.
(Μοιάζει σαν μια διαλεκτική πράξη, σαν να συνομιλεί το Σύμπαν με τον εαυτό του).
Ζωή σημαίνει οργάνωση πληροφορίας που αναπαράγεται και δημιουργεί περισσότερη τάξη. Αυτό κάνουν τα μικρόβια, οι μύκητες, τα φυτά και τα ζώα.
Οι άνθρωποι δημιουργούν περισσότερη οργάνωση με τον Πολιτισμό.
Είμαστε ήρωες συμπαντικοί όλοι μας. Κάθε φορά που γράφουμε ένα ποίημα, κάθε φορά που λύνουμε μια εξίσωση, όταν φτιάχνουμε ένα διαλυμένο ποδήλατο, όταν φυτεύουμε ένα δέντρο ή στήνουμε έναν μπαξέ, όταν γιατρεύουμε ένα ζωάκι, όταν χτίζουμε ένα κάστρο στην άμμο, τότε καθυστερούμε το τέλος των πάντων.
«Για πόσο;» θα μας χλευάσει το Σύμπαν. «Πόσο καιρό στέκουν τα κάστρα στην άμμο, πόσα χρόνια τραγουδιούνται τα ποιήματά σας, πόσους αιώνες ακμάζουν οι πολιτισμοί σας;» (evil laugh)
Ας το παραδεχτούμε: Ως μονάδες είμαστε καταδικασμένοι να ηττηθούμε από την εντροπία (Νείκος έλεγαν οι αρχαίοι).
Όση ενέργεια και να επενδύσουμε στην υγεία και στην μακροζωία μας, όση γυμναστική, διατροφή, διαλογισμό, προσευχή, μπότοξ, στο τέλος θα γεράσουμε και λίγο πιο τέλος μετά θα…
Αλλά ας μην γινόμαστε μακάβριοι.
~~{}~~
Δυο τρόποι υπάρχουν για να νικήσουμε τον… θάνατο (ορίστε, το ’πα) του εαυτού μας και των πάντων.
Ο πρώτος είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και να φτιάξουμε Μία Ανθρωπότητα.
Δέκα δισεκατομμύρια εγκέφαλοι, αν δεν είχαν να παλέψουν, να σκοτώσουν, να σκοτωθούν, αν δεν είχαν να νοιαστούν για την επιβίωση της επόμενης μέρας… θα μπορούσαν να κάνουν τον Άνθρωπο μακροβιότερο απ’ το Σύμπαν όπου γεννήθηκε.
~
Ο δεύτερος τρόπος είναι η… (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη…) Αποδοχή.
Όπως πρότειναν οι στωικοί φιλόσοφοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε εξαιρετικά εφήμεροι – και αναπόφευκτα θνητοί.
Η αποδοχή αυτή είναι μια προσωπική νίκη, σαν να χτίζεις ένα κάστρο στην αμμουδιά, παρότι ξέρεις ότι θα το γκρεμίσει η θάλασσα το ίδιο βράδυ.
~~{}~~
Σαν να φτιάχνεις ένα κάστρο στην άμμο (και να το κάνεις όσο πιο όμορφο μπορείς), έτσι είναι η ζωή.
Σαν να σπρώχνεις έναν βράχο στο βουνό, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο νόημα, πέρα απ’ την ομορφιά της βούλησης σου ενάντια στην εντροπία των θεών.
Να ξέρεις ότι εσύ μόνος σου, εσύ για λίγο, για μια μέρα, για ογδόντα χρόνια στην καλύτερη περίπτωση, στάθηκες χαμογελώντας, έγινες ευτυχισμένος κι έστησες μια όμορφη ζωή στην άμμο του χρόνου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΥΓ: Σήμερα πέρασα αρκετές ώρες στα εφημερεύοντα ενός νοσοκομείου. Στο διάδρομο όπου περίμενα πηγαινοφέρνανε στα φορεία ασθενείς και τραυματίες.
Μου έμεινε στο μυαλό μια σκηνή.
Ο νοσοκόμος έσπρωχνε το φορείο μιας γηραιάς κυρίας. Κι ακούστηκε να λέει καθώς περνούσε από μπροστά μας: «… τραγουδούσα κι εγώ. Όλοι έλεγαν ότι είχα υπέροχη φωνή…»
Μια κυρία μου δίπλα παρατήρησε: «Πράγματι! Ακόμα και ΤΩΡΑ έχει ωραία φωνή».
Τόνισε το «τώρα», γιατί η τραγουδίστρια έδειχνε να είναι κοντά στον θάνατο.
Όμως το ωραίο, το όμορφο, είναι αντι-θάνατος.
Αυτή η γυναίκα στο φορείο, νίκησε με την ωραία της φωνή τον θάνατο
