Ο Δάντης γράφει ότι στην πύλη της Κόλασης υπάρχει μια επιγραφή: «Αφήστε κάθε ελπίδα σας εδώ».
Όταν ο Αδάμ εγκατέλειψε τη σχολή του και το ανατριχιαστικό Φούφειον Φοιτητικό Χριστιανικό Οικοτροφείο αναγκάστηκε να γυρίσει στο πατρικό του και στην κωμόπολη όπου είχε μεγαλώσει.
Καθώς το λεωφορείο έμπαινε στην πόλη ο Αδάμ άκουγε τους Sex Pistols, ως άλλους Δάντηδες, να τραγουδάνε: «No future for me!»
Και αληθινά δεν είχε καμιά ελπίδα ούτε μέλλον.
Η καλύτερη δουλειά που θα μπορούσε να βρει θα ήταν στο συσκευαστήριο πορτοκαλιών –αλλά και για εκεί χρειαζόσουν μέσο.
Η πολιτιστική ατζέντα της χρονιάς θύμιζε τετράδιο ορθογραφίας παιδιού πρώτης δημοτικού.
Όποιος είχε μακριά μαλλιά και γούσταρε να φοράει μαύρα ρούχα έμπαινε αυτομάτως στην κατηγορία αλήτης-χασικλής-πρεζόνι (και για τον πολύ κόσμο αυτά τα τρία ήταν ένα και το αυτό).
–
Τι κάνει, λοιπόν, ένας δεκαεννιάχρονος που νιώθει να μην ανήκει πουθενά;
Φτιάχνει μια ροκ μπάντα!
~~{}~~
Να βρει τους άλλους τρεις δεν ήταν δύσκολο. Σε μια μικρή πόλη όλοι γνωρίζονται και στη συγκεκριμένη πόλη υπήρχε μόνο ένα μαγαζί όπου μπορούσες να ακούσεις ροκ.
Ο Άκης, δυο μέτρα όταν καθόταν, έπιασε το μπάσο.
Ο Θωμάς, πράος και γαλήνιος, την πρώτη κιθάρα.
Ο Αδάμ είχε τα φωνητικά και τη δεύτερη κιθάρα.
Και στα ντραμς… Η Αθηνά. Μια κοπέλα που έπαιζε το δίκασο πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άντρα.
~
Το πρώτο τους πρόβλημα ήταν… να βρουν μουσικά όργανα.
Αυτό το έλυσαν με τη μέθοδο του δανεισμού: Όταν είχαν πρόβα περνούσαν από τους γερο-μουσικούς (όταν είσαι είκοσι οι 30+ είναι γέροι) και δανείζονταν για λίγη ώρα τις κιθάρες και τα πετάλια τους.
Το επόμενο πρόβλημα ήταν να βρουν ένα χώρο για πρόβα.
Αυτό λύθηκε προσωρινά με το «στούντιο του Καρατζά». Το εν λόγω στούντιο ήταν 
μια ξύλινη παράγκα (κυριολεκτικά) που η μόνη του ηχομόνωση ήταν λίγες αυγοθήκες στους ξύλινους τοίχους.
Εκεί μέσα υπήρχε και ο πιο αρχαίος ενισχυτής κιθάρας: Ο Βραστήρας.
Ήταν μια τεράστια παλαιολιθική κατασκευή που όταν την άναβες έκανε έναν ήχο σαν να έβραζες νερό.
Το αμέσως επόμενο πρόβλημα, το τόσο κατεπείγον, ήταν να βρουν ένα όνομα! Γιατί μια σωστή μπάντα πρώτα βρίσκει το όνομα και μετά αρχίζει να παίζει.
Αυτό τους τυράννησε για πολύ καιρό. Ο Αδάμ πρότεινε κάποια πολύ κουλτουριάρικα ονόματα, όπως “Zorba’s Lobotomy” ή “Zaratustra”.
Αυτά όλα απορρίφτηκαν και για λίγο καιρό είχαν καταλήξει στο υπέροχο όνομα για ροκ συγκρότημα: «Τα ζωντανά γιαούρτια».
Ευτυχώς μια μέρα που κάποιο από τα μέλη είχε φάει φασολάδα και αεριζόταν ανερυθρίαστα ένας «θαυμαστής» μπήκε στο στούντιο του Καρατζά και είπε: «Πωπω, θάλαμο αερίων το έχετε κάνει εδώ μέσα.»
Αυτή ήταν η αρχή μιας υπέροχης μπάντας.
~~{}~~
Πριν προλάβουν να φτιάξουν την πρώτη τους σύνθεση ο Καρατζάς τους ζήτησε ευγενικά να εγκαταλείψουν την παράγκα.
Έπαιζαν πολύ δυνατά και οι γειτόνισσες παραπονιόντουσαν στη μάνα του ότι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη «Λάμψη» του Φώσκολου.
Έμειναν άστεγοι και άπραγοι για λίγο καιρό μέχρι που ο Άκης είχε μια φαεινή ιδέα.
Κάτω από το σπίτι του υπήρχε ένα ημιυπόγειο. Δεν ήταν ακριβώς ημιυπόγειο, αφού είχε ύψος ένα μέτρο και το δάπεδο ήταν σκέτο και σκληρό χώμα. Αν ήθελαν να παίξουν μουσική έπρεπε να δουλέψουν.
Χωρίς να το σκεφτούν πήραν φτυάρια και καροτσάκια και άρχισαν να σκάβουν. Έβγαλαν τόνους χώματος από εκεί μέσα μέχρι να μπορεί να στέκεται όρθιος ο δίμετρος Άκης.
Μετά –με την ευγενική χορηγία και αρωγή ενός γείτονα που ήταν οικοδόμος- έριξαν μπετά.
Ήταν αρχές καλοκαιριού όπου οι μέρες είναι μεγάλες.
Τα μέλη του γκρουπ πήγαιναν στο «προσεχώς στούντιο» και έσκαβαν από το πρωί μέχρι που να νυχτώσει.
Το βράδυ ήταν κουρελιασμένοι σωματικά, αλλά ένιωθαν σαν να έχτιζαν τον Παρθενώνα.
Όπως ο Ραλφ Μάτσιο έπρεπε πρώτα να μάθει να βάφει και να κερώνει αυτοκίνητα πριν μάθει καράτε, έτσι και οι Θάλαμος Αερίων (πρώην Ζωντανά Γιαούρτια) έπρεπε πρώτα να μάθουν να οικοδομούν πριν μάθουν να παίζουν ροκ μουσική.
~~{}~~
Μόλις τελειώσανε το χτίσιμο έπρεπε να βρουν ηχομόνωση, για να μην επαναληφθεί να τους διακόπτει την πρόβα μια γριά που φωνάζει: «Δε με αφήνετε να ακούσω τι λέει ο Ευλογημένος» (αυτός ήταν πρόσωπο της μεταμοντέρνας σαπουνοτραγωδίας του Φώσκολου.)
Πήραν μισοτιμής αφρολέξ από κάποιον που είχε εγκαταλείψει την οικοδομή του και μετά πήραν σβάρνα τους μπακάληδες για να τους κρατάνε αυγοθήκες (αυτές δεν παρέχουν ηχομόνωση, αλλά βοηθούν στη «διάσπαση» του ήχου, για να μην υπάρχουν φαινόμενα ηχούς, όπως σε ένα άδειο διαμέρισμα).
~~{}~~
Στα μέσα του καλοκαιριού το στούντιο ήταν έτοιμο. Οι «Θάλαμος Αερίων» δεν ανοίξανε σαμπάνιες, αλλά ήπιανε πολλές –μα πάρα πολλές- μπύρες.
Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν να παίζουν μουσική. Ήταν ακόμα λίγο ζαλισμένοι από το μεθύσι της προηγούμενης και κάπως πιασμένοι από τη δουλειά στην οικοδομή.
Αλλά ήταν νέοι και ήταν ροκ. Και αυτή ήταν μια υπέροχη εποχή για να είσαι ροκ και νέος. (Αλλά μάλλον όλες οι εποχές είναι υπέροχες για να είσαι ροκ και νέος).
Ο Κομπέιν δεν είχε ακόμα αυτοκτονήσει και το grunge ήταν στο αποκορύφωμα του. Οι Rage Against the Machine είχαν μόλις κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό πρώτο τους άλμπουμ και οι Red Hot Chili Peppers δεν ήταν υπερμπάντα, ήταν απλά
η καλύτερη μπάντα της Αμερικής.
Τα Ξύλινα Σπαθιά έβγαλαν το «Ξεσσαλονίκη» («εδώ είναι ωραία, μίστερ») και ο Αγγελάκας δεν είχε γίνει ακόμα ηθοποιός και δημόσιο πρόσωπο.
Στους κινηματογράφους παιζόταν το “Pulp Fiction” του Ταραντίνο και όλη η Γη χόρευε στους ρυθμούς της γκαράζ Μιζουρλού.
Ήταν ωραία να είσαι νέος και να έχεις το δικό σου στούντιο, τη δική σου μπάντα, τότε… Πάντα είναι. Αρκεί να νιώθεις νέος.
~~{}~~
Οι «Θάλαμος Αερίων» δεν ξεκίνησαν με διασκευές, έπαιζαν από την αρχή δικά τους κομμάτια. Δεν προσπαθούσαν να κάνουν μουσική, προσπαθούσαν να εκφράσουν το αδιέξοδο και να αποδώσουν την οργή τους. Την οργή;
Κάποια μέρα ένας φίλος -που θα γινόταν κάποτε ψυχολόγος- παρακολούθησε μια πρόβα.
Στο τέλος, όταν βγήκαν από τους καπνούς και τη διαπασών των ενισχυτών, ρώτησε τον Αδάμ:
«Στ’ αλήθεια μισείτε τόσο πολύ την κοινωνία;»
Ο Αδάμ γέλασε, αλλά δεν απάντησε.
Δεν μισούσαν την κοινωνία, απλά… την αντιπαθούσαν.
~
Το φθινόπωρο έκαναν την πρώτη τους συναυλία. Έπαιξαν support σε ένα γκαραζάδικο γκρουπ, τους Barbie’s Dead.
Τραγούδησαν τα δικά τους κομμάτια («Κοινωνία και σκατά», «Άσε με λέω» κα) καθώς και τρεις διασκευές: Το “Callifornia Uber Alles” των Dead Kennedys, το “Execute the Law” των Ελλήνων Deus X Machinaκαι το «Αυτή είναι η Ελλάδα» των Αντίδραση (αυτό το έκαναν λάθος… πως μπορείς να κάνεις λάθος ένα κομμάτι που είναι τρία ακόρντα;)
~~{}~~
Λίγες μέρες μετά τη συναυλία ο Αδάμ πήγε στην κομμώτρια της γειτονιάς και της είπε να του κόψει τα μαλλιά.
«Την ψαλίδα;» ρώτησε αυτή.
«Όλα», απάντησε ο Αδάμ.
Την επομένη παρουσιαζόταν στο στρατόπεδο εκπαίδευσης (πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή;)
Στο συγκρότημα τον αντικατέστησε ο αδελφός του και η ζωή (για τους έξω) συνεχίστηκε.
~~{}~~
Καθώς ήταν στο στρατόπεδο προπαίδευσης και μάθαινε να μην κάνει ηλίθιες ερωτήσεις, να μην κάνει καθόλου ερωτήσεις, του ήρθαν καλά και κακά νέα.
Τα καλά νέα ήταν ότι ο Μάνος Ξυδούς είχε διαλέξει τους «Θάλαμος Αερίων» για μια συλλογή με νέα και ελπιδοφόρα συγκροτήματα.
Τα κακά νέα ήταν ότι ο Αδάμ είχε άλλον ενάμιση μήνα προπαίδευσης και δεν μπορούσε να πάρει μέρος στην ηχογράφηση («κάποιος είναι γκαντέμης, κάποιος είναι γκαντέμης», αυτό κοροϊδευτικά).
Ενώ οι Θάλαμος Αερίων ηχογραφούσαν σε επαγγελματικό στούντιο (χωρίς Φώσκολο και αυγοθήκες), ο Αδάμ μάθαινε να πηγαίνει στην τουαλέτα τη σωστή ώρα –το πρωί, πριν οι λεκάνες κατακλυστούν από ανεπιθύμητες και δύσοσμες εκκενώσεις.
Μέχρι να τελειώσει ο Αδάμ το στρατιωτικό του (21 μήνες βαρβαρότητας) οι Θάλαμος Αερίων έκαναν live, ηχογράφησαν ντέμο και διαλύθηκαν.
Όπως λέει και ο Μπράιν Άνταμς:
«Jimmy quit, Jody got married
Shoulda known, we’d never get far».
Το πιο παράξενο: Ο Θωμάς, ο κιθαρίστας του γκρουπ, έγινε μοναχός! Την τελευταία φορά που τον είδε ο Αδάμ φορούσε ράσα και είχε ένα καινούριο όνομα, μοναστικό.
Αλλά ήταν το ίδιο πράος όπως και πριν.
~~{}~~
Ό,τι απέμεινε από εκείνη την εποχή είναι ένα τραγούδι και η γλυκόπικρη ανάμνηση της νεότητας: Όταν όλα σου φαίνονται ότι θα κρατήσουν για πάντα, όταν το αδιέξοδο δε σε τρομάζει, αλλά σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να τραγουδάς.
~
Το τραγούδι παρακάτω είναι η μόνη επαγγελματική ηχογράφηση των Θάλαμος Αερίων.
Οι στίχοι είναι του Νώντα και η μουσική του Άκη.
Φωνητικά ο Νώντας, κιθάρα ο Θωμάς (το μοναστικό όνομα δεν το θυμάμαι), μπάσο ο Άκης και ντραμς η Αθηνά.
(Ο Αδάμ έκανε σκοπιές στον Πόρο και όταν τον ρωτούσαν «τις ει», απαντούσε: «Θάλαμος Αερίων, mathafucka!»)
