(Τετράδια Συνεργείου)
Η ιστορία της Λίζας και του Τζος ξεκινάει εδώ:
“Η Λίζα κι ο Τζος στον Τάμεση” http://sanejoker.info/2015/12/lisa-and-josh.html
Κι έτσι συνεχίζεται, διαλεκτικά:
(αγόρι – κορίτσι μέσα σε ένα πράσινο σκαραβαίο, απ΄ έξω ακούγεται ήχος βροχής, απανωτά φρεναρίσματα και παρατεταμένες κόρνες)
ΛΙΖΑ (κοιτά ευθεία στο δρόμο, κοκκινίζει από την ντροπή, μιλά σχεδόν ψιθυριστά): Συγγνώμη για την αγένεια … να εισβάλλω έτσι στο αυτοκίνητο σας εννοώ.
JOSΗ: Μην σας ανησυχεί. Ήταν πολύ ευχάριστη η εισβολή. Οδηγώ πάνω από τέσσερις ώρες μόνος μου χωρίς να έχω μιλήσει σε άνθρωπο.
ΛΙΖΑ: Ξέρετε… ήταν μια ξεκάθαρη απροσεξία μου. Περίμενα την φίλη μου την Μαίρη, η οποία οδηγεί ένα ίδιο αυτοκίνητο με το δικό σας… Και θεώρησα πως ήταν εκείνη όταν πλησιάσατε!
JOSΗ: Αλήθεια…; Κρίμα! Εγώ νόμισα ότι με περάσατε για ωραίο αγόρι και δεν μπορούσατε να αντισταθείτε στην γοητεία μου…
ΛΙΖΑ (γυρνά και κοιτά στην θέση του οδηγού, και απαντά νευριασμένη): Είσαι αγενής!
JOSΗ (γελάει παιχνιδιάρικα): Είδες πόσο εύκολο ήταν να καταργήσουμε τον πληθυντικό? Τόσο ώρα νομίζω ότι πρωταγωνιστούμε στον Γλάρο του Τσέχωφ!
ΛΙΖΑ (σκύβει το κεφάλι θυμωμένη): Αν ήταν αυτή η πρόθεση της προσβολής σου θα μπορούσες να μου το είχε ζητήσει ευγενικά…
JOSΗ: Eλα μην θυμώνεις… Με έπιασες με τους πληθυντικούς και της ευγένειες τόση ώρα και δεν έχουμε συστηθεί. Εγώ είμαι ο Josh, θα είμαι ο κυβερνήτης σας για σήμερα και σας εύχομαι μία ευχάριστη πτήση!
ΛΙΖΑ (σηκώνει το ένα φρύδι, γυρνάει και τον κοιτά ελαφρώς ειρωνικά): Τώρα το γυρνάς εσύ πάλι στον πληθυντικό. Με μπερδεύεις Josh! Με μπερδεύεις! Εμένα με λένε Λίζα και θα ήθελα να με γυρίσεις από εκεί που με πήρες!
JOSΗ: Θα ήθελες να σε γυρίσω στο σημείο όπου εισέβαλες εννοείς…
ΛΙΖΑ (νευριασμένα): Έστω… Έχει χαλάσει το κινητό μου και φοβάμαι ότι η Μαίρη δεν θα μπορεί να με εντοπίσει και θα ανησυχεί.
JOSΗ: Οκ. Θα προσπαθήσω να κάνω τον κύκλο του τετραγώνου και να σε αφήσω πάνω στην γέφυρα Westminster.
(επικρατεί παρατεταμένη σιωπή).
JOSΗ: Είναι αδύνατο να στρίψω από εδώ. Θα πάω λίγο παρακάτω και θα επιχειρήσω τον κύκλο του επόμενου τετραγώνου.
ΛΙΖΑ: Φοβάμαι ότι σε καθυστερώ Josh. Μήπως θα έπρεπε να ειδοποιήσεις εκεί που είναι να πας για να μην ανησυχήσουν…;
JOSΗ (γελάει δυνατά): Με διασκεδάζεις Λίζα! Όχι δεν χρειάζεται. Εκεί που πάω δεν με περιμένουν… δεν με περιμένουν αν και θα έπρεπε να με περιμένουν τα τελευταία τριάντα χρόνια!
(η Λίζα τον κοιτά απορημένη)
JOSΗ: Πηγαίνω να συναντήσω τον πατέρα μου. Μόνο που δεν τον ξέρω καν. Δεν το γνώρισα ποτέ. Διαχώρισε την ζωή του από την δική μου από τότε που ήμουν ενός έτους (παύση λίγων δευτερολέπτων). Σιχαίνομαι την λέξη εγκατάλειψη.
ΛΙΖΑ: Τι σύμπτωση! Κι εμένα διαχώρισε κάποιος την ζωή του από την δική μου από τότε που ήμουν ενός έτους. Μόνο που ήταν η μητέρα μου. Αν ήμασταν ταινία θα είχαμε τον τίτλο «Συναντήσεις διαχωρισμένων μέσα σε ένα πράσινο σκαραβαίο».
(γέλια κι από τους δύο)
JOSΗ: Το ήξερα ότι δεν ήσουν η ξινή ψηλομύτα που θέλεις να φαίνεσαι! Σπάνια πέφτω έξω στους ανθρώπους. Στο σκάκι λέμε ότι για να κερδίσεις μια παρτίδα πρέπει πρώτα να έχεις καταφέρει να διαβάσεις το μυαλό του αντιπάλου σου.
(ακούγεται μια δυνατή αστραπή)
ΛΙΖΑ: Είσαι σκακιστής?
JOSΗ: Καλά… Μην φανταστείς κανένας σπουδαίος… Αρκετά καλός όμως ώστε να καταλάβω ότι διαθέτεις τόνους χιούμορ κάτω από την ψυχρή επιφάνεια σοβαρότητας που προβάλεις. Δεν με ξεγελάς έμενα Λίζα (της κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.)
ΞΕΝΙΑ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η ιστορία του Θεοφάνη και του Μάρκου Απρίλιου ξεκινάει εδώ:
“Τα ρακούν είναι ντόμπρα” http://sanejoker.info/2015/12/racoon.html
Κι έτσι συνεχίζεται:
Κυριακή 5 Απριλίου 2015
-Παιδί μου…άσε δυνατα τη μουσική…τι σου λέω τόση ώρα?…Δυνάμωσε το! να πάρει…
-Πάτα γκάζι μπάρμπα…κι άσε τη μουσική…δεν πάμε εκδρομή….
-Ααααχ…νεολαία, σου λέει ύστερα……σας έχουν καταστρέψει το σερφάρισμα και τα βιντεο γκέιμς…
-…………
-Και κοιτα μην σε φάει το άγχος , έ?…έχουν περάσει 3 ώρες από τότε που είδαμε τους τελευταίους μπάτσους στα σύνορα…δεν μας κυνηγα δα και η Ιντερπόλ……….Ή μηπως μας κυνηγάει…?
Ο ηλικιωμένος άντρας κοιταξε πεταχτά αλλά επίμονα τον άντρα που καθόταν δίπλα του. Το βλέμμα του αιωρήθηκε για λίγο παραπάνω απ, ότι σκόπευε, λες και κάτι το συγκράτησε στη μορφή του νεαρού. Μια αστραπιαία αίσθηση νοιαξίματος διαπέρασε τα λευκα σαν ασπράδια αβγού μάτια του. Ο νεαρός με το εγκληματικά περιεργο όνομα Μάρκος Απρίλιος, είχε κουρνιάξει ήδη εδώ και ώρα στο κάθισμα του συνοδηγού και τωρα πια κοιμόταν. Το πρόσωπό του δεν είχε πια αυτην την σκληράδα που το διέκρινε σχεδόν πάντα. Ομορφόπαιδο σιγουρα…Του έμοιαζε στο σουλούπι, αν εξαιρέσεις βέβαια το λευκό του δέρμα.
Όταν το αμάξι διέσχιζε τα προάστια στο Βελιγράδι, με κατεύθυνση το κέντρο, ο Θεοφάνης είχε από ώρα κουραστει. Έσπρωξε με μικρές κινήσεις το Μάρκο.
-Ξύπνα έ!
-….μχμχσμμμ….
-Ξύπνα σου λέω, φτάσαμε σχεδόν…
-..μχνμμχμμ…τι είναι…ρε μπάρμπα..?…ασε με να κοιμηθω…
-………….πω ένας κορίτσαρος!….
-……ε?….πού?
-Αυτη που κάνει οτοστοπ…..θα τη «φορτωσουμε», εννοείται….
Το μικρό πορτοκαλί αμάξι έκοψε απότομα ταχύτητα και σταμάτησε με ευλιγισία στη άκρη του δρόμου. Μπροστα στο παράθυρο του συνοδηγού, πάνω από το σαστισμένο πρόσωπο του Μάρκου, έκανε την εμφάνισή της μια γυναίκα με όμορφο πρόσωπο περιτρυγυρισμένο από ξανθα σπαστα μαλλία, γύρω στα σαράντα. Κάτι είπε σε μια άγνωστη γλώσσα και χαμογέλασε χαριτωμένα. Η αντίδραση του Θεοφάνη αντανακλαστική… «Σπικ Ινγκλις?» Η απάντηση μάλλον τον απογοήτευσε…Όχι η κοπέλα δεν μιλουσε αγγλικά, ούτε γενικώς κάποια γλώσσα που να βολεύει και τους τρεις τους…Κανένα πρόβλημα. Η λέξη «Κρακόβια» και κάτι σχετικά νοήματα με τα χέρια έκαναν σε όλους γνωστό ότι ένας από τους επόμενους σταθμούς θα ήταν στην Πολώνία.
Δευτέρα 1 Απριλίου 2015, 10 και 15 π.μ.
[γραφείο , δύο αντρες κάθονται απέναντι ο ένας από τον άλλον]
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Σας ακούω…
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Ωραίο το γραφείο σας κ. Διευθυντά
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Υποδιευθυντής, παρακαλώ…
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Μάλιστα. Ά κι αυτό το πρες παπιέ…πανέμοσρφο..χμμ έχετε γούστο…
(Ο Θεοφάνης σηκώνει το πρες παπιέ και το περιεργάζεται)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Έτσι είναι κ. Πάρκερ. Μπορείτε να έρθετε στο προκείμενο παρακαλώ πολύ όμως…?
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Βλέπω έχετε και ένα πικ απ εκεί πέρα…χμμμ.αντίκα σιγουρα…είστε λάτρης της μουσικής κ. Υποδιευθυντά..?
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Δεν συλλαμβάνω το ύφος σας κύριε…
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Ξέρετε στον ελεύθερό μου χρόνο σκαρφίζομαι διάφορες μελωδίες …θέλετε να σας παίξω κάτι? …
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: κ. Πόρκερ…
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Πάρκερ..
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Πάρκερ..Πίρκερ..Πόρκερ.. όπως και να λέγεστε, να ξέρετε χάνω την υπομονή μου…
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Λοιπόν, θα σας παίξω την αγαπημένη μου μελωδία.
(Ο Θεοφάνης βγάζει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του μία φυσαρμόνικα)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Μου κάνετε πλάκα βέβαια.
ΘΕΟΦΑΝΗΣ: Καθόλου. Πιστεύω θα εκτιμήσετε το μουσικό κάλλος αυτής της μικρής φυσαρμόνικας.
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Ώς εδώ. Φωνάζω αμέσως τον φρουρό. Φοβάμαι πώς πρέπει να αποχωρήσετε. Έστω και βιαίως….
(Ο θεοφάνης έχει ήδη αρχίσει να παίζει μια αισθησιακή μελωδία, ενώ ο υποδιευθυντής ανοίγει την πόρτα του γραφείου φωνάζοντας)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Βαγγέλη!… Πές στον Λαζάρου κι ελάτε λίγο εδώ… «Γρήγορα» είπα..
Ο Θεοφάνης εξακολουθεί και παίζει απτόητος. Μάλιστα παθιάζεται ακόμα περισσότερο.
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Κύριε μου η παράσταση τελειώνει κάπου εδω…
(Ο θεοφάνης φτάνει σε απίστευτο κρεσέντο με τη φυσαρμόνικα. Τα μάτια του πετάγονται έξω.)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Θα πρέπει να φύγετε…αν και …το παίξιμό σας δεν είναι άσχημο…
(το ύφος του ηρεμεί καθώς φαίνεται να αποροφάται, μαλλον απότομα, από τη μουσική)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Είστε δεξιοτέχνης, δε λέω…ενδιαφέρουσα μελωδία..μαγική θα έλεγα…(ο υποδιευθυντής μιλάει σαν υπνωτισμένος πια, ενώ ο Θεοφάνης δεν σταματάει ούτε ένα λεπτό, καθισμένος στην πολυθρόνα, να παίζει)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Η μουσική σας μου θυμίζει όταν νεαρός γνώρισα την Ντόλυ, εκείνο το διαβολεμένο θηλυκο, στο χωριό, θυμάμαι με είχε σαγηνεύσει….
(εμφανίζονατι οι δύο δεσμοφύλακες.)
ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ Α’: Κύριε υποδιευθυντα, μας καλέσατε. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα?
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Βαγγέλη…αγόρι μου…πέρνα μέσα…εδώ ο κ. Πόρτσερ μας χαριζει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας…
ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ Α’: Μαλιστα κύριε υποδιευθυντα…αλλά…
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Βαγγέλη γίατι είσαι τόσο διστακτικός …?…έλα μωράκι μου!…
(ο υποδιευθυντής που είχε γλυκάνει την φωνή του, ξεροκαταπίνει με έκπληξη γι αυτο που ξεστόμισε..)
ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ Α’: Έρχομαι …λατρεμένε μου υποδιευθυντά…επιτέλους θα σας κάνω δικό μου…
(ο Θεοφάνης παίζει ξανα και ξανά την ίδια διαβολεμένη μελωδία ενώ ο Λαζάρου έχει μεινει σαστισμένος)
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Έλα στην αγκαλιά μου! Πάρε με!
(Ο Λαζάρου ορμάει πρώτος να αγκαλιάσει τον υποδιευθυντή, ενω ο Βαγγέλης ακολουθεί κι αυτός. Και οι τρεις κυλιούνται στο πάτωμα θωπεύοντας και φιλώντας ο ένας τον άλλον με μανία. Ο θεοφάνης κινείται προς την πόρτα, ενώ κάνει την εμφάνιση του το συνεργειο της τηλεόρασης)
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στάθη έχεις έτοιμη τη κάμερα? Τράβα βρε άχρηστε!…Έχουμε θέμα λέμε…!…(με επιτηδευμένο ύφος τώρα, μπροστα στην κάμερα) Κυρίες και κύριοι, αυτό που βλέπετε μπροστα στα μάτια σας είναι σοκαριστικό. Βρισκόμαστε στο γραφείο του Διευθυντή των φυλακών..
ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Υποδιευθυντής , να ξέρετε, υποδιευθυντης…αλλα για σενα γινομαι και διευθυντης αμα λάχει…(ακούγεται απο το πάτωμα)
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τραβάς Στάθη? Το χουμε? Τράβα και τα πτωματα ..ε..εννοώ την παρτούζα εδώ περα…! Θέλω κοντινά, το μπελά μου μέσα…
(Ο Θεοφάνης γλυστράει έξω από την πόρτα συνεχίζοντας να παίζει σε χαρωπό τόνο.)
Πέμπτη 28 Μαϊου 2015
-Θα τη βάλεις στη θέση της αυτη την αναθεματισμένη φυσαρμόνικα? …Με εκνευρίζει όπως παίζεις…
Ο Θεοφάνης συνεχίζει να παίζει ή τουλάχιστον προσπαθεί, καθώς τα νερά του ποταμού Βιστούλα τρέχουν ορμητικά και φορτωμένα από το λιώσιμο του τελευταίου χιονιού ψηλά στα βουνα. Κι αυτοί οι δυο, Ο θεοφάνης και ο Μάρκος, είναι καθισμένοι με τα πόδια να αιωρούνται, πάνω από τις όχθες του ποταμού που διασχίζει την Κρακοβία.
-Προσπαθώ να αυτοσχεδιάσω ….Το ξέρεις αγόρι μου ότι δεν ξέρω να παίζω άλλο τραγούδι εκτος από εκείνο που μου είχε μάθει η μακαρίτισσα η Μισόν, αυτό το παλιοθήλυκο…
-Αυτό λέω ρε μπάρμπα. Σταμάτα το παίξιμο, αφού δεν το χεις…
-Μήπως προτιμάς να σου παίξω αυτό λοιπον..?
-Σε καμία περίπτωση …ειμαστε και σε δημόσιο χώρο….πλάκα κάνεις?
-Ε.. βούλωσε το λοιπόν κι ακου την καινούργια μελωδία που σκαρφίστηκα…
-……..
Ο θεοφάνης ακουμπάει τη μικρή μεταλλική φυσαρμόνικα στα χείλη του και ξεφυσά μάλλον διστακτικά…Ο Μάρκος ,παραιτημένος, κοιτα στο βάθος , εκει που χάνεται το ποτάμι, όταν έξαφνα, χωρίς να γυρίσει προς τον Θεοφάνη , τον ρωτά.
-Και για τι πράγμα λέει η μελωδία που παιδεύεις, παππούλη?
-Χμμμ….λέει…χμμ…….λέει για ένα ταξίδι απατηλό ….
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
