«Εγώ, κύριοι, τη διασκεδάζω την αποτυχία μου στην ύπαρξη.»
Νίκος Καρούζος
“I’m a loser baby so why don’t you kill me?”
Beck, Loser
~~~~
11:43 μ.μ
Φυσάει διαολεμένα σήμερα. Και το γραφείο μου είναι έξω, στους τέσσερις ανέμους. Άλλο ξεκίνησα να γράψω, άλλο πήγα να σκεφτώ, γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα, αλλά τελικά το σύμπαν σου δίνει το υλικό.
10:43 μ.μ.
Ανοίγω το χρονολόγιο του facebook και πέφτω πάνω σε μια ανάρτηση για τον ποιητή Νίκο Καρούζο.
Κοιτάζω τη φωτογραφία του ποιητή. Σ ένα υπόγειο χωμένος, σίγουρα θα ζήλευε τους τέσσερις ανέμους του δικού μου γραφείου, μπαλκόνι δεύτερου ορόφου. Οι τοίχοι του ποιητή θέλουν βάψιμο. Κι εκείνος θέλει βάψιμο, ασπρομάλλης πια. Αλλά χαμογελάει ήσυχα.
10:45 μ.μ.
Διαβάζω ένα ποίημα και κάποια στοιχεία βιογραφικά που συνόδευαν την ανάρτηση. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι θυμάμαι τι σκέφτηκα. Ίσως ότι πρέπει να ξαναδιαβάσω Καρούζο, δεν του έχω δώσει την απαιτούμενη προσοχή.
Σκρολάρω και αμέσως επόμενη ανάρτηση είναι αυτή.
Ο Υπέρλαμπρος Αστέρας μ’ ένα θηριώδες πολυτελές αυτοκίνητο μπροστά στο Ηρώδειο.
Και διαβάζω ότι πρόκειται για “γκρίζα διαφήμιση” της Μερσεντές. Του έδωσαν ένα ποσό και του είπαν: Πήγαινε στο Ηρώδειο για φωτογράφηση. Ευτυχώς δεν υπήρχε αρκετά καλός δρόμος για ν’ ανεβάσει τη Μερσεντές στον Παρθενώνα.
Καταλαβαίνω ότι το σύμπαν του facebook μου κάνει πλάκα. Είναι αυτές οι συμπτώσεις που σκάνε στα μούτρα σου σαν τούρτα στα μούτρα.
10.58 μμ
Αναγνώσεις αυτής της ειρωνείας:
1 . Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν τον ποιητή Νίκο Καρούζο; Ένας στους χίλιους;
Πόσοι έχουν διαβάσει ένα ποίημα του; Ένας στους δέκα χιλιάδες;
Πόσοι γνωρίζουν τον Σάκη Ρουβά; Όλοι;
Συμπέρασμα: Αν θες να διεκδικήσεις μια θέση στο Πάνθεον της Ανωνυμίας γίνε ποιητής.
2 . Ο ποιητής είναι σ’ ένα ημιυπόγειο με ξεβαμμένους τοίχους, ακτινοβολώντας μόνο για εκείνους που μπορούν να βλέπουν τη νύχτα.
Ο Σταρ περιφέρει τη λαμπρότητα του στα Ηρώδεια, με Μερσεντές που κοστίζουν όσο δέκα ημιυπόγεια.
Συμπέρασμα: Αν θες να μείνεις φτωχός γίνε ποιητής.
3 . Ο ποιητής ήταν κομμουνιστής. Τι κέρδισε; Συλλήψεις κι εξορία.
Ο Σταρ το παίζει απολιτικός, μέχρι να χρειαστεί να υποστηρίξει κάποιο φιλελεύθερο κόμμα.
Συμπέρασμα: Αν θες να σε φωτογραφίζουν στο Ηρώδειο μη γίνεις κομμουνιστής -ποιητής και μη.
~~{}~~
11:48 μ.μ.
Το φεγγάρι ήταν σχεδόν ολόκληρο απόψε. Αλλά έφυγε. Μου λείπει ήδη. Αλλά δεν θα γκρινιάξω για όλα εκείνα που μου λείπουν.
Ο Καρούζος δεν ήταν γκρινιάρης,
διασκέδαζε με την αποτυχία του.
Διασκέδαζε με την αποτυχία μας.
Γιατί δεν είναι αποτυχία των ποιητών ούτε και των μουσικών,
δεν είναι αποτυχία των εραστών ή των γονιών,
δεν είναι αποτυχία των εφήβων,
δεν είναι αποτυχία των εργαζόμενων ούτε των ανέργων,
δεν είναι αποτυχία των ανθρώπων που αγαπούν.
ούτε κι εκείνων που προσπαθούν,
δεν είναι αποτυχία των ανθρώπων που ονειρεύονται,
πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Αυτοί που ονειρεύονται κάνουν τον κόσμο να γυρνάει.
Είναι αποτυχία του οικονομικού συστήματος. Αποτυχία που χρόνο με τον χρόνο γίνεται ακόμα πιο έντονη.
Κάποιος φωνάζει στο πίσω ντουλάπι του μυαλού μας -αυτό που δεν ψάχνουμε συνήθως, γιατί τα μακαρόνια, η πάστα-ρουτίνα, είναι μπροστά μπροστά:
“Είναι λάθος! Πηγαίνουμε προς το γκρεμό.”
Κι εμείς γελάμε και βλέπουμε τηλεόραση. Ποιους βλέπουμε στην τηλεόραση; Τους άξιους; Τους μεγαλοφυείς; Τους ενάρετους; Τους ταλαντούχους;
~~{}~~
11:56 μμ
Το είχε προβλέψει ο ο Σαίξπηρ, σαν να ήξερε τι σημαίνει κακή τηλεόραση και media. Το είχε πει, πριν 600 χρόνια:
«Όταν φόρα θα μετράνε τα λεφτά οι καταχραστές
και θα χτίζουν οι ρουφιάνοι και οι πουτάνες εκκλησίες
τότε στο βασίλειο της Αλβιώνας
θα γενεί μεγάλος κυκεώνας.»
Αυτή είναι η εποχή που ζούμε. Οι καταχραστές, οι ρουφιάνοι, οι απατεώνες χτίζουν τον κόσμο μας. Οι ποιητές είναι ασήμαντοι. Δείτε ποιοι κυριαρχούν. Οι πολιτικοί είναι όργανα. Τα media είναι πληρωμένα.
Κι υπάρχει ένας περίγυρος, η αυλή του βασιλιά Κυρίκου Μισοδόντη, που μαζί με τη βασίλισσα Μερέντα, ελέγχουν μια χώρα. Υπέρλαμπρα κι αστραφτερά.
~~~
Κοιτάζω τη φωτογραφία του Καρούζου και προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να γίνουν ποιητές. Είναι βέβαιο συμβόλαιο με την αποτυχία.
Ακόμα και τους μεγαλύτερους ποιητές ελάχιστοι τους ξέρουν. Και κανένας δεν επιβίωσε απ’ την ποίηση του αποκλειστικά.
Γιατί έγιναν ποιητές; Θα μπορούσαν να γίνουν Σταρ ή έστω κάτι κατώτερο, πολιτικοί. Ηλίθιοι δεν είναι. Οπότε γιατί το κάνουν;
Νομίζω ότι η εξήγηση βρίσκεται σ’ εκείνο το ήσυχο χαμόγελο του Καρούζου.
Μέσα στον κόσμο που καταρρέει ή τρώει τα παιδιά του, οι ποιητές είναι οι μόνοι που κρατάνε την ψυχραιμία τους. Δεν είναι η συνείδηση της ανθρωπότητας, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Η ανθρωπότητα, αν την εξετάσουμε συνολικά, συλλογικά, ιστορικά, είναι ψυχοπαθής, δεν έχει συνείδηση, δεν μπορεί να διαχωρίσει το καλό απ’ το κακό.
Ούτε το άλλοθι της ανθρωπότητας είναι οι ποιητές.
Η ποίηση είναι το όνειρο της Ανθρωπότητας.
Οι ποιητές κοιμούνται και γράφουν τα συλλογικά μας όνειρα. Απ’ τον Όμηρο ως τον Καρούζο, κι ακόμα παρακάτω, αυτοί οι αποτυχημένοι στην ύπαρξη άνθρωποι, μας κρατάνε όλους ζωντανούς.
Η ανθρωπότητα βρέχει όλη τη μέρα τα χέρια της με αίμα αθώων, ανθρώπων και ζώων. Όχι μόνο όσοι σφάζουν και σκοτώνουν, αλλά και οι υπόλοιποι, εμείς, αναγνώστη, αδελφέ μου, υποκριτή, που περιμένουμε κάποιο θαύμα να συμβεί ή μόνο κλείνουμε τα μάτια.
Εμείς, όλοι μας, έχουμε στα χέρια μας αίμα.
Κι όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε έρχονται οι ποιητές να μας δώσουν όνειρα.
~~
00:00
Σταμάτησε να φυσάει στο γραφείο μου, στο μπαλκόνι του κόσμου. Σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν είμαι ποιητής κι εγώ. Θα ήθελα.
Τι αστείο! Να θέλεις να είσαι με τους αποτυχημένους της ζωής. Όμως αξίζει, ακόμα κι αν έγραφες μόνο αυτό:
“Σα να μην υπήρξαμε ποτέ κι όμως πονέσαμε απ᾿ τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.”
Η ανθρωπότητα τρέφεται με αίμα, χρήμα και δόξα.
Οι ποιητές με υπόνοιες αρωμάτων.
Αφήστε με να ‘ρθω μαζί σας.
