Ξύπνησα το πρωί σ’ ένα χωριό του Πηλίου. Η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα.
“Ποιος πέθανε;” αναρωτήθηκε ο Νίκος που είναι αυτόχθονας Πηλιορείτης.
Πήγε στο καφενείο του χωριού να μάθει. Ήταν ο Μαύρος που είχε πεθάνει, γι’ αυτόν χτυπούσε η καμπάνα.
Ο Νίκος μας είπε τα πάντα για τον Μαύρο -επαγγελματικά, οικονομικά και ερωτικά. Ένιωσα σαν να τον ήξερα προσωπικά. Λιγότερα ξέρω για την οικογένεια που ζει στο διπλανό διαμέρισμα στην πόλη.
~
Το απόγευμα, όταν γυρίσαμε απ’ την παραλία, πετύχαμε γάμο. Η καμπάνα χτυπούσε χαρμόσυνα.
Η θεσσαλονικιά νύφη κατέβηκε στην ταβέρνα όπου θα γινόταν το γλέντι με υπόκρουση το “Μιλώ για σένα”, τη ζωντανή εκτέλεση στη Τεχνόπολη.
Το γλεντήσανε μέχρι τη δύση. Παραλίγο να πλακωθούν οι ξένοι με τους ντόπιους. Έγινε παρεξήγηση.
~
Μετά, αργά το βράδυ, στην πλατεία της εκκλησίας ξεκίνησε το σκυλάδικο-πανηγύρι, με ουίσκι και σουβλάκι -και τον Ματθαίο Γιαννούλη πρώτη φίρμα.
Μπορεί να άρεσε στον Μαύρο, τέτοιος τύπος ήταν, δεν μπορούσε τα έντεχνα.
~
Περιστατικά μιας μέρας σ’ ένα χωριό του Πηλίου. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, παντρεύονται, πλακώνονται στο ξύλο, πάνε στα πανηγύρια, γράφουν κείμενα. Η ζωή συνεχίζεται.
Πολλοί άνθρωποι, πολλές πραγματικότητες. Ποια είναι η ουσία;
Ο χρόνος περνάει. Τίποτα δεν διαρκεί. Οι ζωές μας είναι μια συλλογή από πολαρόιντ. Ο κόσμος είναι μια συλλογή από τις συλλογές των πολαρόιντ. Στιγμιότυπα.
Πώς μπορούμε ν’ αντέξουμε αυτή την αβάσταχτη ελαφρότητα; Ο καθένας θα βρει το δικό του τρόπο. Λεφτά, τέχνη, επιτυχία, εξουσία, παιδιά, θρησκεία -όλα μαζί.
Αλλά η ουσία είναι ίδια: Πώς να ξεχάσουμε ότι είμαστε εφήμεροι.
Βλέπω την αγαπημένη μου απ’ το παράθυρο της πόρτας να φτιάχνει τα ρούχα που θ’ απλώσει.
Ο Τηλέμαχος, ο γιος μου, βγαίνει έξω για να μου δείξει ένα έντομο που βρήκε.
Η Πέρλα, το κουτσό σκυλί, περιμένει μια γάτα για να παίξει.
Ο Ματθαίος Γιαννούλης συνεχίζει να τραγουδάει πίσω απ’ την εκκλησία.
Κι είναι μία ακόμα μέρα στη ζωή μας. Μια μέρα στη ζωή μου.
~
Καθώς οδηγούσα πάνω στο βουνό σκεφτόμουν πόσο γρήγορα τελειώνουν όλα.
Δεν είναι λιγάκι χαζό που αγχωνόμαστε μ’ αυτά;
Το δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ είχε αφιέρωμα στο Γιάννη Σπανό και τη μουσική του. Εκεί άκουσα ότι έπαιζε με τον Σερζ Γκαινσμπουργκ και τη Μπριζίτ Μπαρντό. Εκεί άκουσα ότι ο Σπανός επινόησε τη μουσική και τον όρο: Νέο Κύμα.
Κι έπεσε σαν φύλλο.
~
Χτες είχε πανσέληνο. Απόψε παρατηρώ το φεγγάρι απ’ το γραφείο μου, απ’ το μπαλκόνι μου. Δεν είναι τέλειο φεγγάρι, δεν είναι ολόκληρο.
Μου αρέσει περισσότερο έτσι.
Νομίζω ότι είναι οι ατέλειες μας που μας κάνουν ανθρώπινους.
Νομίζω ότι αυτό αγαπάμε στους άλλους ανθρώπους: Τα ψεγάδια τους.
Τα τέλεια σώματα, τα τέλεια ζευγάρια, τα τέλεια μέρη, τα τέλεια χωριά, είναι μόνο καρτ-ποστάλ, βίντεο κλιπ και διαφημίσεις, είναι instagram, είναι φανταστικές εικόνες.
Εμείς είμαστε παράξενοι. Γι’ αυτό ταιριάζουμε.
Οι άνθρωποι κουμπώνουν σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Η δικιά μου εσοχή ταιριάζει με την προεξοχή σου.
Και η ζωή προχωράει.
~
Κάποιοι αναρωτιόμαστε τι μένει μετά.
Τι θα μείνει από μένα, όταν η καμπάνα χτυπήσει πένθιμα για μένα, τι θα μείνει από μένα τη μέρα της κηδείας μου;
Θα σας πω κάτι που είδα σαν αποκάλυψη στο χωριό. Και ήταν δάσκαλος μου ένας γάτος.
Στην αυλή του σπιτιού ζούνε δυο γάτοι. Ο γερο-γάτος λέγεται Πάγκαλος. Έτσι τον είπανε. Ο νεαρός λέγεται Τόμυ. Κι αυτόν έτσι τον βαφτίσανε.
Τη μητέρα του Τόμυ την αποκεφαλίσανε οι αυτόχθονες άνθρωποι. Και μεγάλωσε ο Τόμυ με πατριό και δάσκαλο τον γερο-Πάγκαλο.
Χθες το πρωί, καθώς η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, έπεσε ένα φύλλο στην αυλή. Υπάρχει μια μανόλια εκεί. Ένα φύλλο της έπεσε.
Ο Τόμυ πετάχτηκε κι έτρεξε να δει τι είχε συμβεί. Γρήγορα έχασε τον ενθουσιασμό του και ξεκίνησε ν’ ασχολείται μ’ ένα έντομο, ένα βαρδαλαμπούμπα που είχε πέσει μέσα στα φύλλα της κολοκυθιάς.
Ο Πάγκαλος, ο γάτος, σαν Βούδας, γύρισε το κεφάλι για να κοιτάξει το φύλλο. Το παρατηρούσε για πολλή ώρα, σαν να έκανε διαλογισμό. Μετά έκλεισε αργά τα μάτια. Ίσως και ν’ αποκοιμήθηκε.
Ήταν ό,τι πιο Ζεν έχω δει στη ζωή μου –κι ήταν μόνο ένας γερο-γάτος.
Αυτό που μου είπε ο γάτος ήταν:
«Το φύλλο που έπεσε είναι ο κόσμος.»
Αυτό που μου είπε ο γάτος ήταν:
«Μη χάνεις χρόνο με το παρελθόν και το μέλλον. Το παρόν είναι ένα φύλλο.»
Αυτό που μου είπε ο γάτος ήταν:
«Θα τελειώσουν όλα.»
Αυτό που μου είπε ο γάτος ήταν:
«Μείνε ακίνητος κι άσε τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω σου.»
Αυτό που μου είπε ο γάτος ήταν:
«Μη σκας. Όταν κι αν γεράσεις θα καταλάβεις ότι σε πλάκωναν άχρηστα.»
Τάδε έφη γάτος:
«Κράτα τις στιγμές της ηδονής και της αγάπης.
Κράτα τις στιγμές της θλίψης και του πόνου.
Κράτα τις στιγμές της ανίας και της βαρεμάρας.
Κράτα τις στιγμές της παιδικής ηλικίας, της εφηβείας, της ωριμότητας, τα γεράματα.
Και μην κρατάς τίποτα. Πέτα τα όλα.
Είμαστε φύλλα που πέφτουμε απ’ τη μανόλια της αυλής.
Και την πτώση μας τη βλέπει μόνο ένας γάτος κι ένας γελωτοποιός.»
