Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος. Αυτός ο άνθρωπος είναι εχθρός σου, ακόμα κι αν είναι ο σύντροφος σου, ο φίλος σου, ο αδελφός σου, ο πατέρας σου –ο εαυτός σου.
Ο συγγραφέας Φίλιπ Ροθ αναφέρει ως είδωλό του έναν μποξέρ, που δεν κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής.
Γιατί όταν ρώτησαν τον μποξέρ για τη ζωή του, για την καριέρα του, είχε πει: «Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα… με ό,τι μου δόθηκε».
Αυτό κάνουμε κι εμείς· ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Προσέξτε όλους αυτούς τους κήνσορες που μας λένε πως δεν είμαστε αρκετά καλοί –πως είμαστε ανίκανοι ή κατώτεροι.
Αυτό ξεκινάει απ’ την παιδική ηλικία. Ο χειρότερος τρόπος να ξεκινήσεις τη ζωή σου είναι να τύχεις να ‘σαι παιδί ενός γονιού που δεν αποδέχεται τίποτα απ’ αυτά που κάνεις, που σε θεωρεί άχρηστο, ηλίθιο, παράξενο, ανάξιο.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες μυθιστορήματα κι άλλες τόσες ψυχολογικές αναλύσεις, γι’ αυτό το πρώτο τραύμα, που είναι τόσο βαθιά μέσα μας -σαν το προπατορικό αμάρτημα.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο να ξεπεράσει ένας άνθρωπος: Την καταφρόνια των γονιών.
Συνήθως συνδυάζεται με τη σύγκριση:
Κοίτα πόσο καλά τα καταφέρνει η αδελφή σου.
Ο γιος του γείτονα πέρασε ιατρική, εσύ…
Η κόρη του τάδε διατηρείται τόσο αδύνατη.
Μετά τους γονείς, που είναι το χείριστο πλήγμα, έρχονται οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές.
(There were certain teachers who would
Hurt the children any way they could –Pink Floyd).
Τις προάλλες άκουσα από μια φοιτήτρια Καλών Τεχνών, ότι η καθηγήτρια είπε σε όλη την τάξη: «Αυτά που φτιάχνετε είναι επίπεδο νηπιαγωγείου!»
Σαρκαστικά, έτσι όπως το λένε οι Φλόιντ. Το κορίτσι δεν ήθελε να ξαναπάει στο αμφιθέατρο, σκεφτόταν να παρατήσει τη σχολή.
Μετά έρχονται οι τοξικοί φίλοι κι οι τοξικοί σύντροφοι. Τους ξέρετε, όλους τους ξέρουμε. Είναι αυτοί που ποτέ δεν θα κάνουν ένα θετικό σχόλιο για τις επιδόσεις σου, για τη ζωή σου, για το σώμα σου, για την τέχνη σου, για τα παιδιά σου.
«Όλα τα κάνεις λάθος»- «Εγώ θα το έκανα καλύτερα».
Ε, λοιπόν… Δείξτε τους το μεσαίο δάχτυλο! Δεν είναι κατάλληλοι φίλοι ούτε σύντροφοι που αξίζει να περπατάτε μαζί.
Μετά είναι τ’ αφεντικά, οι προϊστάμενοι. Είναι η κοινωνία ολόκληρη που κάποιες φορές προσπαθεί να σε πείσει ότι είσαι άχρηστος, ότι δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα, ότι είσαι κατώτερος, επειδή είσαι άνεργος, ότι είσαι για πέταμα επειδή…
Όχι, μην ακούτε κανέναν που σας λέει ότι δεν είστε μοναδικός, ξεχωριστός και πανέμορφος άνθρωπος.
Πείτε του: Ναι, μπορεί να μην κέρδισα το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά έκανα ό,τι μπορούσα, μ’ αυτά που μου δόθηκαν.
Πείτε του: Κουράστηκα πολύ, πάλεψα για να φτάσω ως εδώ.
Πείτε του: Αγάπησα… Μόνο που αγάπησα, άξιζε.
Πείτε του: Πρόσφερα. Όχι πολλά, αλλά έδωσα ό,τι μπορούσα.
Πείτε του: Έζησα… Υπάρχει άλλο δώρο σαν κι αυτό;
Και προσέξτε. Ο πρώτος και ο πιο σημαντικός για να τα πείτε όλα αυτά είναι ο εαυτός σας.
Όλα από εκεί ξεκινάνε, απ’ την αποδοχή του εαυτού μας. Χωρίς να περιμένουμε την επιβεβαίωση του πατέρα, του δασκάλου, του φίλου, του συντρόφου, του παιδιού.
Πρώτα πρέπει να πάρουμε αγκαλιά αυτό το παιδί που είμαστε εμείς και να το αγαπήσουμε, να το καθησυχάσουμε, να του δείξουμε ότι είναι όμορφο και μοναδικό.
Όπως τραγουδάει κι ο Μπόουι:
“’Cause you’re wonderful
Give me your hand!”
Ας σταθούμε κι ας δούμε ποιοι είμαστε, τι καταφέραμε στη ζωή μας –με όσα μας δόθηκαν.
Ας σταθούμε μια φορά να χειροκροτήσουμε τον εαυτό μας.
~~~~~~~~~~
