Οι ρωγμές μας, οι ουλές μας, τα σημάδια μας, είναι ο χρυσός της ψυχής μας.
~~~~~~~~~~~~~
Μια άσκηση ζωής… Βάλτε ένα τραγούδι που σας αρέσει. Κοιτάξτε τον χώρο γύρω σας.
Υπάρχουν πολλά άσχετα πράγματα, αλλά είναι κι άλλα τόσα που συνδέονται με τη ζωή σας, με όλα αυτά που ζήσατε και ζείτε. Σκεφτείτε για λίγο τι είναι το καθένα.
(Βλέπω…
Γυαλιά πρεσβυωπίας. Μεγάλωσα, αλλά είναι καλό να μεγαλώνεις.
Ένα βιβλίο κάτω απ’ τα γυαλιά: «Ο Μεσσίας του Dune». Μεγάλωσα, αλλά συνεχίζω να διαβάζω επιστημονική φαντασία όπως έκανα απ’ τα οκτώ.
Κοιτάω αριστερά. Στο χαλί κοιμάται η Πέρλα, σαν μια μικρή λευκή αρκούδα.
Πίσω της η κιθάρα μου. Έχω καιρό να την πιάσω. Κάποτε ξυπνούσα και κοιμόμουν μαζί της. Την έχω πάρει σε όλα τα ταξίδια μου. Έχει πάει απ’ την όαση Φαγιούμ μέχρι τα νησιά Άραν της Ιρλανδίας.
Συγνώμη, κιθάρα, αλλά αγάπησα τη συγγραφή πιο πολύ.)
Δείτε τι έχετε τριγύρω σας, στο σπίτι σας, στο μέρος όπου ζείτε. Ο χώρος μπορεί να σας πει πολλά γι’ αυτό που είστε. Αρκεί να σταθείτε λιγάκι να τ’ ακούσετε.
Κοιτάξτε για λίγο το δωμάτιο. Τι σας λέει για τον εαυτό σας; Τι σας λέει γι’ αυτά που ξεχάσατε;
~~~~~~~~~~~
Τα σπίτια, τα αντικείμενα, οι χώροι, τα ρούχα, κουβαλάνε μνήμες, κουβαλάνε ενέργεια. Είναι πολύ διαφορετικό ένα νεόδμητο σπίτι, που κατοικείται για πρώτη φορά, κι ένα παλιό σπίτι όπου έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει, πεθάνει άνθρωποι.
(Βλέπω στη γωνία του τοίχου μια τρύπα. Ξέρω ότι την έκανε η Πέρλα, όταν ήταν κουτάβι κι έμεινε μόνη για λίγη ώρα -έφαγε τον τοίχο δίπλα στην πόρτα απ’ το άγχος αποχωρισμού!)
Όπως τα παλιά σπίτια κουβαλάνε την ενέργεια όσων συνέβησαν εκεί μέσα, έτσι κι εμείς κουβαλάμε την ενέργεια όσων συνέβησαν μέσα μας και γύρω μας.
Η συγγραφή βοηθάει να εντοπίσουμε και να καταλάβουμε όλα αυτά τα σημάδια, τις ρωγμές και τα λουλούδια της ψυχής μας.
Η τέχνη βοηθάει ν’ αποδεχτούμε τις πληγές μας. Οι ουλές των τραυμάτων ποτέ δεν χάνονται. Και δεν πρέπει να χαθούν.
Γιατί, όπως είπε (περίπου) ο Λέοναρντ Κοέν: «Απ’ τις ρωγμές μπαίνει το φως».
(“There is a crack in everything. That’s how the light gets in.”)
Οι Ιάπωνες έχουν αυτή την τέχνη της επιδιόρθωσης των σπασμένων. Την λένε Κανέ‘τσιουγκί 金継ぎ, και χρησιμοποιούν χρυσό ή ασήμι ή πλατίνα. Το σπάσιμο κάνει το πιάτο να είναι πιο αξιόλογο από πριν.
Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας: Όσα παθαίνουμε και μαθαίνουμε, μας δίνουν αξία.
