από τον Γελωτοποιό
~~~~~~~~~
Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κρατάει την ψυχή μας νέα. Τα σχόλια στο facebook ήταν ένα υπέροχο brain storming.
Οι περισσότεροι μιλήσατε για την αγάπη, τα όνειρα, την αλληλεγγύη, τη φιλία, την πίστη, τη δημιουργία-τέχνη-παιχνίδι-γέλιο (κάποια έγραψε να μάθω σέρφινγκ!)
Πολλοί τονίσατε ότι η ψυχή είναι πάντα νέα, δεν γερνάει.
Πριν λίγο, που είχα βγει βόλτα με την Πέρλα, κατάλαβα τι συνδέει όλες τις απαντήσεις:
Όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού!
Το παιδί χρειάζεται να παίρνει και να δίνει αγάπη.
Το παιδί ονειρεύεται ξύπνιο. Πιστεύει στους μονόκερους και στις νεράιδες. Φοβάται τον μπαμπούλα.
Το παιδί κάνει φίλους παντού, θ’ αγκαλιάσει ένα άγνωστο παιδάκι στην παιδική χαρά, θα χαϊδέψει ένα ζωάκι – το παιδί εμπιστεύεται.
Και –φυσικά– το παιδί θέλει να παίζει, θέλει να διαβάζει παραμύθια, θέλει να ζωγραφίζει, να χορεύει, να γελάει.
Αυτή είναι η ψυχή μας: Ένα παιδί που αγαπάει τη ζωή και τα όνειρα, το παιχνίδι.
Και μετά; Τι παθαίνουμε μετά; Τι μας κάνουν;
Ο Πικάσο είχε πει: «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι να παραμείνει όταν μεγαλώσει».
Νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι να παραμείνει καλλιτέχνης, αλλά να παραμείνει παιδί.
Η ψυχή μας παραμένει παιδική, αλλά η κοινωνία μάς εξαναγκάζει να γίνουμε μεγάλοι, υπεύθυνοι, λογικοί… («παρτάκηδες», θα πω).
Η αγάπη γίνεται αγάπη υπό όρους -κι ανταλλάγματα
Η φιλία γίνεται ανταγωνισμός (γιατί είναι καλύτερος μαθητής από σένα;)
Η αλληλεγγύη κι η πίστη γίνεται «μην εμπιστεύεσαι κανέναν».
Τα όνειρα είναι για τους χαμένους.
Το παιχνίδι είναι για την ελεύθερη ώρα σου (που δεν θα έχεις ποτέ ξανά στη ζωή σου μέχρι να γεράσεις και να πάρεις σύνταξη).
Η δημιουργία είναι μόνο ένα χόμπι (για την ελεύθερη ώρα σου και πάλι).
~
Η παιδική μας ψυχή υποφέρει μέσα σε μια κοινωνία που δεν σου επιτρέπει να είσαι παιδί.
Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν παιδιά θεωρούνται αθώοι, χαζοί, ηλίθιοι.
Η κοινωνία προκρίνει κι επικροτεί τους οικονομικούς εγκληματίες, τον πόλεμο και τον θάνατο, τους σαδιστές, τους κοινωνιοπαθείς (χωρίς καθόλου ενσυναίσθηση), τους ψεύτες και τους υποκριτές.
Και η ψυχή μας, ίδια μικρή όπως όταν ήμασταν δύο χρονών, ζαρώνει σε μια γωνία του κορμιού, και περιμένει να τελειώσει κάποια στιγμή αυτός ο εφιάλτης της ενηλικίωσης
-ζητώντας μόνο αγάπη.
