από τον Γελωτοποιό
~~~~~~~~~~~~~~~
Βγήκα να περπατήσω, ένιωθα βαρύς. Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο σχεδόν-χειμώνας ή όσα ακούμε να συμβαίνουν στη χώρα μας και στον πλανήτη. Μπορεί να φταίει η υπερβολική τριβή με το ίντερνετ.
Ξυπνάς, ανοίγεις τα μάτια, ανοίγεις το κινητό κι αρχίζει η επέλαση άσχημων ειδήσεων – ενώ οι θετικές ειδήσεις είναι ανούσιες.
Δεν υπάρχει ισοζύγιο.
Απ’ τη μία φρικιαστικές εικόνες κι απόγνωση: Σκοτώθηκαν άλλοι δυο νέοι σε τροχαίο, πόλεμος, ακρίβεια.
Κι απ’ την άλλη: Δες πού πήγε διακοπές η σπουδαία ινφλουένσερ, πόσα κερδίζει τον χρόνο ο μεγιστάνας τικτόκερ, το γατάκι που δεν θέλει να τρώει μπάμιες…
Περπατώ για να ξεχαστώ. Οι άνθρωποι στον δρόμο φαίνονται κάπως πιεσμένοι, σαν να συγκρατούν κάτι που θέλουν να πουν, δεν το λένε… κι όλη την ώρα μοιάζουν έτοιμοι να εκραγούν.
Ακόμα κι οι έφηβοι μοιάζουν θυμωμένοι, ακόμα και τα παιδιά – αυτά εργάζονται πιο πολύ απ’ όλους.
Μόνο τα νήπια και τα σκυλιά με σώζουν απ’ τη δυσαρέσκεια αυτού του χειμώνα.
Memento mori. Στέκομαι μπρος στη βιτρίνα του Γραφείου Τελετών της γειτονιάς, σαν να ‘μαι χαρακτήρας του Τιμ Μπάρτον.
Στη μια αφίσα ένας άντρας που έφτασε τα 106 χρόνια! Είχε τρία παιδιά, καθόλου εγγόνια ή δισέγγονα. Παράξενο.
Παρακάτω ένας άλλος άντρας, που πέθανε στα 71. Σ’ εκείνον έχει και επάγγελμα: Συνταξιούχος σχολικός σύμβουλος.
Αναρωτιέμαι· γιατί να βάλουν αυτόν τον τίτλο; Αισθανόταν περήφανος για τη δουλειά του; Νομίζω ότι το κλειδί είναι το «συνταξιούχος».
Νιώθω φθόνο. Εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ούτε στα 81.
Και τότε αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε χάσει το νόημα. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν οι Αποπάνω, αλλά εμείς οι Αποκάτω ζούμε στριμωγμένοι στα υπόγεια της Ιστορίας, ελπίζοντας γι’ αυτά που κάποτε ήταν αυτονόητα. Μόνο ελπίζοντας, χωρίς να κάνουμε κάτι.
Η ψυχή μας είναι πλακωμένη από χίλια βάσανα – κι έχει ελάχιστες στιγμές που ξαλαφρώνει.
Η ψυχή μας έγινε ένα μαύρο πούπουλο που το ‘χουμε στριμώξει μέσα στο σώμα μας, μέσα στη ζωή μας, μέσα στον κόσμο μας.
Δεν πιστεύουμε σε τίποτα πια, σε τίποτα που ν’ αλαφρώνει την ψυχή, που να κάνει το πούπουλο να πετά.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά (ας μην πω για τους έφηβους), ασχολούνται μόνο με το χρήμα. Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία, πιο πολύ από ποτέ.
Και θα γίνει χειρότερο: Το χρήμα είναι σκληρό ναρκωτικό, ποτέ δεν σου φτάνει.
Οι εικόνες του διαδικτύου στο λένε ξεκάθαρα: Ευτυχισμένοι είναι μόνο οι πετυχημένοι οικονομικά, ακόμα κι αν δεν κάνουν τίποτα άλλο πέρα απ’ το να επιδεικνύουν πόσο πετυχημένοι είναι οικονομικά.
Οι νέοι δεν θέλουν να γίνουν επαναστάτες, δεν θέλουν ν’ ανατρέψουν τον κόσμο που τους δόθηκε, θέλουν μόνο να βγάζουν πολύ χρήμα, εύκολα κι ανώδυνα. Κι οι ενήλικες δεν θέλουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω στη ζωή τους, αρκεί να βγάλουν τη μέρα, τον μήνα, τις διακοπές της χρονιάς.
Ο Ανούσιος Καινούριος Κόσμος είναι πιο ισοπεδωμένος απ’ όσο τόλμησαν να φανταστούν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.
Περπατώ λίγο ακόμα, αλλά νιώθω ότι… Κάπου χάσαμε το νόημα, ως άνθρωποι, ως κοινωνία. Ίσως κάποιοι να μας το κλέψανε χωρίς να το καταλάβουμε –και μας άφησαν μ’ ένα κινητό στο χέρι, με μια πίκρα στην ψυχή.
