(από τον Γελωτοποιό)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Κάθε ηλίθιος μπορεί να βγάλει πέρα σε μια κατάσταση κρίσης. Είναι η καθημερινότητα που σε κατατρώει». – Τσέχωφ
~~~~
Είμαι ένας κανονικά παράξενος άνθρωπος. Τίποτα το σπουδαίο. Ούτε ο καλύτερος, ούτε ο χειρότερος.
Αλλά νομίζω ότι πάσχω από υπαρξιακό σύνδρομο. Μια ζωή κάτι προσπαθώ να καταλάβω, για το νόημα της ζωής – λες και χρειάζεσαι νόημα για να συνεχίζεις.
Και νιώθω ότι ο θάνατος είναι απόλυτα δεμένος με το νόημα της ζωής.
Το ‘χω ξαναπεί, ότι είμαι εκείνος ο τύπος που κοιτάζει τα κηδειόχαρτα (μνημόσυνο Ρωξάνης Ρήγα, τι ωραίο όνομα!), που κοιτάζει τους ανθρώπους στον δρόμο και σκέφτεται «ευλογημένοι και καταραμένοι».
Απόψε σκεφτόμουν: Αν είναι να πεθάνεις αύριο, ποιο τραγούδι θα ήθελες ν’ ακούσεις; Έβαλα να παίζει το Shine on you Crazy diamond. (Δεν το έκανα επειδή είναι 13 λεπτά, όχι!)
Και μετά σκέφτηκα το εξής. Έχεις καιρό για ένα τελευταίο πράγμα – από καθετί: Ένα τραγούδι, ένα φαγητό, ένα ποτό, μια ταινία, ένα ζώο, έναν άνθρωπο.
Θα πείτε ότι αυτές είναι χαζές σκέψεις. Δεν διαφωνώ, δεν πρόκειται για σπουδαία φιλοσοφία.
Από την άλλη. Σκεφτείτε πόσο χρόνο χάσαμε στη ζωή μας με λάθος ανθρώπους; Πόσες ώρες περάσαμε σε ανούσιες συζητήσεις; Τρώγοντας αηδίες; Πόσες ώρες άσκοπες;
Ουπς! Αυτό αρχίζει να γίνεται προβληματική σκέψη. Ξέρετε γιατί; Επειδή περνάμε πολύ περισσότερο καιρό σε άσκοπες συναθροίσεις και δουλειές που δεν μας δίνουν τίποτα, σε χαμένες ώρες, παλεύοντας να λύσουμε προβλήματα.
Ναι, μάλλον η ζωή μας είναι ένα μεγάλο σύνολο από αδιάφορες κι επαναλαμβανόμενες πράξεις, μια αδιάκοπη ρουτίνα με κάποιες κορυφώσεις ευτυχίας στο ενδιάμεσο.
Ας πούμε κάτι πιο χαρούμενο: Αν ήταν να πεθάνεις αύριο ποιο τραγούδι θα ήθελες ν’ ακούσεις;
~~~~~~~~~~~
Η φωτογραφία είναι του Hoepker Thomas
